Սաթենիկ Ստեփանյանը ծնվել է 1986 թվականին Գյումրիում։
1989 թվականի Սպիտակի երկրաշարժից հետո, ընտանիքը տեղափոխվել է Արցախ՝ Հադրութի շրջանի Տող գյուղ։ Ավարտելով Տող գյուղի միջնակարգ դպրոցը՝ Սաթենիկը ուսումը շարունակել է Ստեփանակերտի պետական համալսարանի տարրական մանկավարժություն և մեթոդիկա բաժնում։ Սակայն, 20 տարեկանում ամուսնացել է, և չի կարողացել շարունակել կրթությունը։
Սաթենիկը այժմ հինգ երեխաների մայր է, տեղահանությունից հետո ընտանիքի հետ ապրում է Կապանում։
1.Ծնունդով որտեղից եք, որտեղ եք սովորել, երբ եք ամուսնացել, քանի երեխա ունեք
—Ես ծնվել եմ Գյումրիում 1986 օգոստոսի 21-ին, 3 տարեկան էի, երբ 1989 դեկտեմբերի 7-ի աղետից փրկված ընտանիքով տեղափոխվել ենք Արցախ՝ Հադրութի շրջանի Տող գյուղ։ Ավարտել եմ Տող գյուղի միջնակարգ դպրոցը և ուսումս շարունակել Ստեփանակերտի պետական համալսարանի տարրական մանկավարժություն և մեթոդիկա ֆակուլտետում , բայց, ցավոք, չեմ հասցրել ավարտել, 20 տարեկանում ամուսնացել եմ Հադրութի շրջանի Տումի գյուղում։ Հինգ երեխանների մայր եմ , ավագ որդիս սովորել է Կապանի արհեստագործական քոլեջում , փոքրս մեկ տարեկան է , իսկ երեքը սովորում են Կապանի N6 դպրոցում։
2․ Կպատմեք Ձեր գյուղի, քաղաքի մասին, երբվանից են ծնողները ապրել այնտեղ, արմատները ինչքան են ձգվում
—Ծնողներս Հադրութի շրջանի Տող գյուղից են , 1984 թ ․ ամուսնացել են և տեղափոխվել Գյումրի, մայրս սովորել է Գյումրու տեխնոլոգիական ուսումնարանում մինչև 1989 թ․ երկրաշարժը։ Տող գյուղը եղել է Մելիքանիստ Դիզակի կենտրոնը։ 1734 թ ․ այստեղ Մելիք Եգանն է նստել, կառուցել է եկեղեցիներ ՝ Սուրբ Ստեփանոսը, Սուրբ Հովհաննեսը և Սուրբ Կուսանց անապատը ։ Եկեղեցուն կից գտնվել է Մելիք Եգանի կացարանը, դամբարանը և, որպես թանգարան, պահպանվում էր պետության կողմից և որպես տնօրեն, այնտեղ աշխատում էր հայրս ։
3․ Ինչպես հաղթահարեցիք շրջափակումը, ինչպես էիք ապահովում սնունդը
2020 սեպտեմբերի 27 —ին ընտանիքով տեղափոխվել ենք Կապան քաղաք և մինչև հիմա բնակվում ենք վարձակալությամբ։ Միայն ավագ որդիս մնաց ծնողներիս մոտ և ուսանեց Եզնիկ Մոզյանի անվան քոլեջում։ Մեծ դժվարությամբ ծնողներիս հետ հաղթահարեցին շրջափակումը և լքեցին Արցախը։
4․ Ինչպես եկաք, ձեզ օգնել են՞ , պատկերացնում էիք, որ ստիպված կլինեք լքել տունը
2020-ին Ամուսինս ծառայում էր ՀՀ ԱԱԾ սահմանապահ զորքերում, իսկ ես երեխաների հետ մնացել էի շրջափակված ։ Հայրս օգնեց մեզ տեղափոխվել մինչև Լաչինի կամուրջ, և տաքսիով հասանք Կապան քաղաք , որտեղ առ այսօր բնակվում ենք ։ Չէինք մտածում, որ կոթղնենք ամեն ինչ, մտածում էինք, որ հետ ենք գնալու։
5․ Կազմակերպվել է արդյոք տեղահանումը
Գյուղում մնացել էինք մի քանի ընտանիք, ավագ որդիս ՝ Արմենը, մեքենայով հասցրեց Տող գյուղ՝ Տումի գյուղից , իսկ հետո հայրս կազմակերպեց տեղափոխումը։
6․ Որտեղից իմացաք, որ պետք է լքեք երկիրը, ինչքանո՞վ էր վտանգը մոտ
Տումի գյուղում իրարանցում էր ․ լսվում էր թնդանոթների ձայները , անօդաչու սարքերի դղրդոցը , դիրքերից վատ լուրեր էր լսվում, մոտեցել էին Հադրութին , մեծ վախ էինք ապրում ։
7․ Ինչ եք թողել Արցախում
2016 թվականին Տումի գյուղում առաձնացել ենք և գնել ենք սեփական երկհարկանի տուն , ունեցել ենք մեծաքանակ անասուններ , տան գույք , սեփական հողամասեր, մի խոսքով՝ ամեն ինչ ենք թողել Արցախում։
8․ Հիմա որտեղ եք բնակվում, գտել եք աշխատանք, ինչ խնդիրներ ունեք
Այժմ ապրում ենք Կապանում երկաթուղայիների շենք 15 բն 7 հասցեում՝ վարձակալությամբ ։ Ամուսինս աշխատում է ՀՀ․ ՊՆ —ում իսկ ես տնային տնտեսուհի եմ, մեծացնում և դաստիարակում եմ հինգ երեխաներիս, որոնք չպետք է մոռանան այդ մեծ ցավը , կորուստը մեր հայրենիքի, կարոտը հայրենի հողի ։ Ճիշտ է՝ լինում են դժվարություններ , միայն ամուսնու աշխատավարձով և փոքրիկի նպաստով չենք հասցնում բավարարել երեխաների կարիքները ։ Ունեմ սեփական տան կարիք, պետության տրամադրած գումարով դժվար է տուն գնել ։
Լուսինե Գասպարյան
ՄԴՎ թիմ
TMA
